ყველა ორგანიზაციას გააჩნია ფასეულობების გარკვეული სტრუქტურა, ძირითადი პრინციპები და ღირებულებები, რომლებიც მის ყოველდღიურ ცხოვრებაში მისი და მისი მენეჯმენტის ქცევას განსაზღვრავენ. მიუხედავად იმისა, რამდენად დეკლარირებულია ეს ფასეულობები მათ ღიად ან ფარულად აღიარებენ მენეჯმენტის წევრები და მათით ხელმძღვანელობენ.

თუ გვინდა გამოვიცნოთ როგორ მოიქცევა კომპანიის მენეჯმენტი ამა თუ იმ სიტუაციაში, როგორ და რა გადაწყვეტილებას მიიღებს უნდა ვეცადოთ მივხვდეთ როგორია მისი ძირითადი ფასეულობები, მთავარი პრინციპები, რომლითაც ის ყოველდღიურად ხელმძღვანელობს, ვეცადოთ მივხვდეთ საიდან მოდის ეს ფასუელობები და რამდენად ღრმა ფესვები აქვს. ასეთ შემთხვევაში ბევრად ადვილი გახდება ორგანიზაციის პროგნოზირება.

რაც უფრო დადებითია პრინციპები და ფასეულობები, რომელსაც ორგანიზაცია ეფუძნება, მით უფრო სტაბილური და გრძელვადიანია ორგანიზაციის სიცოცხლისუნარიანობა. რაც უფრო მრუდეა და მახინჯი ის ფასეულობები, რომელზეც ორგანიზაცია დგას, მით უფრო ციკლურია და მოკლევადიანი მისი საქმიანობაც.

ყველაფერი ჩვენს გარშემო ცდილობს აგვაცდინოს მთავარი საკითხისგან და ყურადღება ყოველდღიურ ცხოვრებაში ნაკლებად მნიშვნელოვან საკითხებზე გადაგვატანინოს. მესიჯები, ზარები, ელექტრონული ფოსტა, ადამიანები ჩვენს გარშემო თითქოს ყველამ მოილაპარაკა და ცდილობს არ მიგვიშვას ყველაზე მნიშვნელოვან საქმესთან, მოგვაცდინოს და კონცენტრაციის საშუალება არ მოგვცეს.

რამდენადაც რთულია კონცენტრირება, იმდენად დიდია შესაძლებლობები და შედეგები, რომელსაც ყველაზე მთავარ საკითხზე ყურადღების სრული ორიენტირება იძლევა. და თუ ჩვენ რუტინაში, მუშაობის მიდგომაში ვახერხებთ ისე დავგეგმოთ დრო, რომ დღეში თუნდაც ერთხელ, თუნდაც ერთი სააათი რამენაირად ყველაზე მნიშვნელოვან ამოცანაზე სრულად კონცენტრირება მოვახერხოთ, გზები ამ ამოცანების გადასაწყვეტად და შედეგები ამ გზებით მოძრაობის შემდეგ ძალიან შთამბეჭდავი შეიძლება აღმოჩნდეს.

არის ორგანიზაციები, სადაც სამუშაო შეხვედრების ჩატარების კულტურა ჩამოყალიბებული სახით არ არსებობს. მათთან შედარებით იქ, სადაც შეხვედრები სამუშაო პროცესის ჩვეული ნაწილია, ბევრად უფრო კორდინირებულად მოქმედებენ. თუმცა აი ასეთ ორგანიზაციებს და მათ მენეჯმენტს კი ხშირად ძალიან აწუხებს ბევრ არაღირებულ შეხვედრაზე გატარებული, დაკარგული დროის გამო სინდისის ქენჯნა და უკმაყოფილების განცდა.

ყველა ისეთი შეხვედრა, რომლის მიზანი, შეხვედრის სცენარი მომზადებული არ არის, არავის არ აქვს გააზრებული როგორ უნდა დაიწყოს, როგორ უნდა განვითარდეს მსჯელობა უფრო ხშირად დროის მოკვლის ადგილი და მიზეზი ხდება, ვიდრე ღირებული გადაწყვეტილებების მიღების საშუალება.

არაფერია უფრო საინტერესო დასასწრები, ვიდრე კარგი შეხვედრა და განხილვა, როცა ადამიანები ბოლომდე ჩართულები არიან საკითხში, აქვთ მოტივაცია საუკეთესო შედეგზე, შემოქმედებითად უდგებიან ამოცანას და ბევრ და საინეტერესო წინადადებასაც აგენერირებენ. დიდი სიხარული და სიამოვნებაა ასეთ შეხვედრაზე ყოფნა.

მაგრამ არაფერია იმაზე მოსაწყენი და უინტერესო, როგორც დიდ გაუთავებელ შეხვედრაზე ჯდომა, სადაც ადამიანების დიდ ან მნიშვნელოვან ნაწილს წარმოდგენა არ აქვს რატომ ესწრება, სულ სხვა მიმდინარე პრიორიტეტები აქვს და ერთი სული აქვს როდის დასრულდება ეს შეხვედრა. ასეთ თავყრილობაზე მოხვედრამ, განსაკუთრებით დილის საათებში, შეიძლება მთელი დღის მუხტი დაგატოვებინოს ადგილზე.

ადამიანები, ვინც ამ შეხვედრებს ვგეგმავთ და ვმართავთ ძალიან უნდა ვცდილობდეთ მონაწილეები სწორად მოვიწვიოთ და მოტივაციაც მაქსიმალური შევუქმნათ, მაგრამ თუ ამას ვხედავთ რომ ვერ ვახერხებთ, იქნებ როგორმე მალე მაინც დავამთავროთ და ნუ დავტანჯავთ მაინც მონაწილეებს.

ყოველთვის შეიძლება ჩვეულებრივი პროდუქტებისგან შექმნა განსაკუთრებული, სუპერ შეთავაზება ჩვენი კლიენტებისთვის. ისეთი შეთავაზება, რომელიც არა მარტო გაყიდვადს გახდის პროდუქტს, არამედ ბევრ ადამიანს აალაპარაკებს იმაზე, თუ რამდენად განსხვავებული ადამიანები ვართ ჩვენ, რამდენად განსხვავებული ორგანიზაცია ვართ და რამდენად სხვანაირი მიდგომები გვაქვს მუშაობისას.

ხშირად ჩვენ შეთავაზების გაუმჯობესების ნაცვლად პროდუქტის განვითარებაზე ვიწყებთ მუშაობას, რაც პირდაპირ ვადაშიც, დროშიც და ფულშიც მნიშვნელოვნად ართულებს ამოცანის გადაწყვეტას. მაშინ როდესაც არსებულ ძალიან ჩვეულებრივ და შესაძლოა არც თუ ისე კარგ პროდუქტებზე დაყრდნობით ძალიან ძალიან მაგარი შეთავაზების გაკეთებაც ხომ შეიძლება?

თუ ჩვენი პროდუქტს ფასს, წონას, ფორმას, შეფუთვას აქციებს სპეციალურ მასტიმულირებელ შეთავაზებას დავუმატებთ და სადაც ამოუწურავი შესაძლებლობაა ისეთ დამხმარე პროდუქტებს დავუწყებთ ძებნას, რომელთან ერთადაც ჩვენი პროდუქტი განსხვავებულ ღირებულებას შეიძენს ალბათ დავინახავთ, რომ კლიენტების გახარების შესაძლებლობები ამოუწურავია. ეს მაშინაც კი თუ ჩვენი პროდუქტები ძალიან ჩვეულებრივია. ამისთვის მხოლოდ იმის გააზრებაა საჭირო, ვისი გახარება გვინდა და რა გაახარებს მას ყველაზე მეტად.

როგორც დათა თუთაშხია ამბობს – “ჯერ წესია საქმე და მერე საქმეა საქმე”. ყველა მნიშვნელოვანი, რთული, არაერთჯერადი საქმე, რომელიც ჯერ ზოგადად მიდგომის დონეზე არ გვაქვს კარგად გააზრებული რა სტრატეგიით რა მიდგომით უნდა კეთდებოდეს და ისე ვიწყებთ კეთებას, როგორც წესი ბევრი დროითი და ემოციური დანაკარგებით მიმდინარეობს. ასე გაკეთებული საქმეები დროში იწელება და განსაკუთრებული შედეგებიც თითქმის არასდროს მოაქვს. თუ მოაქვს კიდევ ხანდახან და შემთხვევით.

იქ, სადაც წესი, მეთოდოლოგია, პოლიტიკა კარგად არის გააზრებული, საქმე ბევრად უფრო სწრაფად და ეფექტიანად სრულდება და შედეგებიც უფრო სტაბილურია, როგორც წესი.

ეს მარტივი აზრი სამწუხაროდ ხშირად გვავიწყდება და სწრაფი შედეგის მიღების სურვილით ერთი სული გვაქვს პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ. ამის შედეგად კი ახლიდან და ახლიდან გვიწევს საწყის წერტილთან დაბრუნება და ნელა და წვალებით ვაღწევთ შედეგებს, თუ საერთოდ ვაღწევთ.

ორგანიზაციის წარმატებაც და წარუმატებლობაც დიდად არის დამოკიდებული იმაზე, თუ რამდენად მობილიზებულია და სწორ საკითხებზე არის კონცენტრირებული მენეჯმენტის ყურადღება. რაც უფრო დიდია მობილიზაცია, მით უფრო მეტი რესურსი და ძალისხმევა იხარჯება სწორად და ორგანიზაციაც უკეთეს შედეგებს აღწევს.

ასეთ მობილიზაციას ყველაზე მეტად ორგანიზაციაში არსებული სტრესები იწვევს, და რაც უფრო დიდია ეს სტრესები, მობილიზაციის ხარისხიც ბევრად მაღალია ასეთ დროს.

საჭირო სტრესების შექმნა ხელოვნურადაც შეიძლება სხვადასხვა სისტემური გზებით, მაგალითად სტრუქტურაში პასუხისმგებლობების და ინტერესთა კონფლიქტების სწორად გადანაწილებით, მოტივაციის სისტემით, დაგეგმვის და კონტროლის სისტემით. მაგრამ იქ, სადაც ჩვენ ამ სტრესებს ხელოვნურად, სისტემურად არ ვქმნით, იქ მერე სტრესს გარემო ქმნის, კონკურენცია, ფინანანსური კრიზისები, გარე და შიდა კონფლიქტები და დაძაბულობა. შედეგი მერე მაინც დგება, რაც უნდა დადგეს, მაგრამ ბევრად დიდია სტრესი, უფრო მტკივნეულია პროცესი და საზღაურიც და სხვა დანაკარგიც მეტია ასეთ დროს.

“ჩვენ უკვე ყველაფერი ვცადეთ, რისი გაკეთებაც შეიძლებოდა”- ერთ-ერთი ყველაზე დიდი შეცდომაა, რითაც მენეჯმენტმა შეიძლება თავი შევიცდინოთ, როგორც არასწორი დამოკიდებულებით ნებისმიერი ამოცანის გადაწყვეტის გზების ძიებისას.

არადა, ერთი მხრივ, მილიონი გზა რომ გვქონდეს ნაცადი, კიდევ ერთი მილიონი შესაძლებლობა გვრჩება, რისი გაკეთებაც დამატებით შეგვიძლია მის გადასაწყვეტად. ხშირად უბრალოდ მხოლოდ დაფიქრება და მოქმედების გაგრძელებაა საჭირო იმის ნაცვლად, თავი დავირწმუნოთ, რომ ყველაფერი ნაცადი გვაქვს უკვე და გავჩერდეთ.

მეორეც, გუშინ ერთ მოცემულობაში ერთხელ ნაცადმა და გაკეთებულმა რომ არ გაამართლა, სულაც არ ნიშნავს, რომ იგივემ დღესაც შეიძლება მსგავსი შედეგები მოგვიტანოს.

ახლის ძიება თუ არ გამოგვივა ნაცადის გამეორება და კიდევ ბევრჯერ გამეორება ჯობია, ვიდრე ვიფიქროთ, რომ ყველაფერი გაკეთებული გვაქვს და არაფრის ცდას და გაკეთებას აღარ აქვს აზრი.

შედეგები მხოლოდ ფიქრს და მოქმედებას მოაქვს, ხანდახან სულ სხვა მხრიდან, საიდანაც არ დაგვიგეგმავს და არც ველოდებოდით. მაგრამ, მაინც მხოლოდ მაშინ, როდესაც ფიქრს და მოქმედებას ვაგრძელებთ.

ხანდახან ხელმძღვანელებს გვავიწყდება, რომ ჩვენი რეპლიკა უბრალოდ გამოთქმული აზრი არ არის და მას ადამიანები ჩვენს გარშემო დავალებად, ავტორიტეტულ რჩევად, მათი ან მათი გაკეთებულის შეფასებად და უკუკავშირად იღებენ და ძალიან დიდ, განსაკუთრებულ მნიშვნელობას შეიძლება ანიჭებდნენ.

განსაკუთრებით, როდესაც რაიმე იდეებს ვისმენთ ან ისეთ შეხვედრაში ვმონაწილეობთ, სადაც ადამიანები ჩართულობაზე, საკუთარი გეგმების წარმოდგენაზე ან მოსაზრებების მოტანასა თუ დაფიქსირებაზე გვინდა დავამოტივიროთ. ჩვენი ყოველი რეპლიკა განსაკუთრებულად შეიძლება ამის არათუ ხელისშემწყობი, პირიქით ხელისშემშლელი გახდეს.

ასეთ დროს ჩვენ თუ ჩვეულებრივ მონაწილედ აღვიქვამთ თავს და ვამბობთ ყველაფერს, რასაც ვფიქრობთ, სხვები ამას ასე არ უყურებენ და ჩვენს ნათქვამზე გაცილებით სხვანაირად რეაგირებენ. შეიძლება ჩვენი უბრალოდ წამოსროლილი სიტყვის გამოც კი საერთოდ გაჩუმდნენ და აღარ ამოიღონ ხმა. და არა მხოლოდ ამ შეხვედრაზე, კიდევ დიდხანს აღარ იაქტიურონ სხვებზეც, სანამ ისევ ჩვენვე არ მივხვდებით და არ გამოვასწორებთ ჩვენს შეცდომას.

როგორი საინტერესოა, როდესაც უკუნით სიბნელეს სულ პატარა სინათლის სხივიც კი არღვევს, და თანაც რაც უფრო ბნელა, მით უფრო ნაკლები სინათლეა საჭირო მის გასანათებლად.

ასეა ორგანიზაციების შემთხვევაშიც. ზრდის და განვითარების ადრეულ ეტაპზე სულ პატარა ცვლილება და სიახლეც კი განსაკუთრებით ჩანს, ყურადღებას იქცევს და შექებას იმსახურებს.

რაც დრო გადის სულ უფრო მეტი დრო, მონდომება და ენერგია სჭირდება რაღაცა განსხვავებულის გაკეთებას და წარმოჩენას.

მუდმივი ანალიზი იმ რესურსების მდგომარეობის, მოწყობის, საკმარისობის, რომლებიც ორგანიზაციის განვითარებაზეა პასუხისმგებელი ერთადერთი პირობაა უწყვეტი ზრდის მისაღწევად.

მხოლოდ ის ორგანიზაციები ახერხებენ შეინარჩუნონ განვითარების ტემპი, რომლებიც წარმატებასთან ერთად განვითარების სიმძლავრესაც ზრდიან. რესურსი, რომელიც ორგანიზაციის განვითარებაზე მუშაობს თუ თვითონაც აქტიურად არ ვითარდება, რაღაც ეტაპზე ის აღარ იქნება საკმარისი, რომ ორგანიზაციამ კიდევ უფრო უკეთეს შედეგებს მიაღწიოს.