თითოეული ჩვენგანი საყრდენი წერტილი ვართ ვიღაცისთვის, ან ვიღაცებისთვის, ჩვენი შვილებისთვის, მშობლებისთვის, მეუღლისთვის, თანამშრომლებისთვის, მეგობრებისთვის, ბიზნეს პარტნიორისთვის. ყველას ჰყავს ერთი ან მეტი ადამიანი, ვინც სირთულის დროს სწორედ მას ეყრდნობა, მასზე აქვს სწორება, ეიმედება და უბრალოდ მშვიდად არის, როცა მას ხედავს ან გვერდით გრძნობს. ეს ჩვენი პიროვნული დანიშნულების ერთი ძალიან მნიშვნელოვანი ნაწილი უნდა იყოს წესით.

შესაბამისად, გვესმოდეს ცხადად ჩვენ გარშემო ვინ არიან ეს ადამიანები, ვისთვისაც ჩვენს მდგრადობას, საიმედოობას, მაგალითს განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს და ყველაფერს ვაკეთებდეთ, რომ მათ ეს იმედები არ გაუცრუოთ, გამოვადგეთ როგორც ძლიერი, მყარი საყრდენი წერტილი, ამას ალბათ განსაკუთრებული მნიშვნელობა უნდა ჰქონდეს.

ჩვენი პრინციპები, ჩვენი შემართება, ჩვენი მზრუნველობა, ჩვენი პროაქტიულობა და ბევრი ის თვისება, რაც მათ ჩვენგან სჭირდებათ, რომ საიმედოდ დაგვეყრდნონ ბევრად უფრო ადვილად განვითარებადი და გამოვლენადი ხდება, როდესაც ჩვენ მათი ტარების და დემონსტრირების მნიშვნელობა გვესმის.

თქვენ იცით კონკრეტულად ვისთვის ხართ საყრდენი წერტილი? გიფიქრიათ როგორები უნდა იყოთ, რომ ეს მისია კარგი ხარისხით შეასრულოთ?

თუ ჩვენ ყოველდღე ერთ ახალ ნაბიჯს მოვიფიქრებთ ჩვენი ორგანიზაციის განვითარებისთვის, თუნდაც მხოლოდ ერთს, მაგრამ ყოველდღე აუცილებლად, ჩვენი ორგანიზაცია ძალიან განსხვავებული, გამორჩეული და წარმატებული გახდება.

ორგანიზაციების დიდი უმრავლესობა იმიტომ ვერ აღწევს წარმატებას, რომ ხელმძღვანელები მისი განვითარებისთვის ვერ ვიცლით. მხოლოდ როცა ძალიან გართულდება საქმე, რამე გაფუჭდება ან მნიშვნელოვნად გაუარესდება მდგომარეობა, მაშინ ვნახულობთ დროს, რომ დავჯდეთ და დავფიქრდეთ რა ვუშველოთ, როგორ გამოვიყვანოთ ამ მდგომარეობიდან. ეს ხშირ შემთხვევაში ბევრად უფრო რთულია, მაგრამ საბოლოოდ როგორც წესი კი გამოდის მაინც. ასეთი მიდგომა განვითარებას ციკლურს ხდის.

მაშინ როდესაც თუნდაც ერთ პროაქტიულ ნაბიჯს ყოველ დღე მიმართულს ორგანიზაციის განვითარებისკენ განვითარების პროცესი შეუძლია რუტინული გახადოს და ციკლურიდან უწყვეტ პროცესად აქციოს, რასაც შეუძლია დროში ისეთი საკითხების დახვეწამდე მიაღწიოს, რაზეც ციკლურ რეჟიმში მენეჯმენტი არასოდეს დაფიქრდებოდა და ორგანიზაციაც სულ უფრო სრულყოფილი გახდება ნელ-ნელა.

ორგანიზაციული სტრუქტურა განსაზღვრავს ყოველდღიურ რეჟიმში რამდენად მობილიზებულია და სწორ ამოცანებზე საკმარისად კონცენტრირებულია ორგანიზაციის უმთავრესი რესურსი – ყურადღება. ყოველი ადამიანის, განსაკუთრებით კი მენეჯმენტის ყურადღება ყოველდღიურად რა საკითხებზეა მიმართული, რაზე ფიქრობენ და რამდენად კონცენტრირებულად, სწორედ სტრუქტურაზეა დამოკიდებული თითქმის მთლიანად.

როდესაც ადამიანს რაიმე კონკრეტულ პერმანენტულ ამოცანას ვაძლევთ და სწორად ვამოტივირებთ მის გადაჭრაზე, ის ადამიანი ამ ამოცანაზე აკონცენტრირებს თავის ყურადღებას და მის გადაჭრაზე იწყებს მაქსიმალურად ზრუნვას. ამასთან, რაც უფრო მაღალი თანამდებობა უკავია სტრუქტურაში ამ ადამიანს, მით უფრო მნიშვნელოვანი უნდა იყოს ორგანიზაციისთვის ამოცანა, რომელიც მას აბარია. ეს იმისთვის, რომ მისი ყურადღება ნაკლებ პრიორიტეტულ საკითხებზე არ დაიხარჯოს.

რეგულარული შეხვედრები, კოლეგიალური ფორმატები ასევე ეხმარება იმას, რომ სწორი ადამიანების ყურადღება სწორ საკითხებზე რეგულარულად დაკონცენტრირდეს, რათა სტრატეგიული მიმართულებებით იდეების მოფიქრება და განხორციელების ორგანიზება მუდმივ პროაქტიულ პროცესებად იქცეს.

თუ თქვენ მენეჯმენტის ყურადღებას, როგორც რესურსს, ვერ გრძნობთ, ან გრძნობთ და ხედავთ, რომ ის ყოველდღიურად არასწორ, არაპრიორიტეტულ საკითხებზე იხარჯება, ე.ი. სტრუქტურაში აქვს თქვენს ორგანიზაციას სერიოზული პრობლემა და აუცილებელია მისი განახლების ინიცირება.

ჩვენი საკონსულტაციო პრაქტიკის განმავლობაში ბევრჯერ მოგვისმენია კითხვა – ეს ყველაფერი ზოგადად გასაგებია და მოგვწონს, მაგრამ ახლა კონკრეტულად რა ვქნათ?

ხანდახან ისეც ხდება, რომ ძალიან კარგად გვესმის სტრატეგია, ზუსტად ვხვდებით როგორია პრიორიტეტები, დეტალურად გვაქვს გაწერილი რაზე უნდა დაიხარჯოს ყურადღება და რესურსები, განხილული და შეთანხმებულია ყველასთან როგორც ზევით იერარქიურად, ისე ქვევით და ჰორიზონტალურად. ყველაზე მეტად გვიჭირს მივხვდეთ საიდან დავიწყოთ, რა ნაბიჯი გადავდგათ პირველი, რომელმაც ეს ყველაფერი მოქმედებაში უნდა მოიყვანოს.

ხოდა, თუ ის პირველი ნაბიჯი ვერ დავინახეთ, ის კონკრეტული მოქმედება ვერ გადავწყვიტეთ, ან ვაგვიანებთ მის გადაწყვეტას და გადადგმას, ყველაფერს დანარჩენს რა ფასი აქვს ამ დროს? ყველაზე საუკეთესო გეგმების მთელი ღირებულება შემდეგ კონკრეტულ ნაბიჯზე გადის, რომელმაც ეს გეგმა ზოგადი მოსაზრებებიდან ჯერ მოქმედებაში უნდა მოიყვანოს და შემდეგ განხორციელებისკენ ატაროს ნაბიჯ-ნაბიჯ ყოველდღიურად. სწორედ ამ ერთი პატარა პირველი თუ შემდეგი ნაბიჯით არის განსაზღვრული ყველაზე დიდი მიზნების მიღწევის პერსპექტივაც.

აქედან გამომდინარე ადამიანები, ვისაც გაცილებით ნაკლები წარმოდგენა აქვს იმაზე, თუ სად მიდის ზუსტად, მაგრამ რაღაცნაირად უკეთესად შეუძლია და უფრო სწრაფად მიხვდეს რა ნაბიჯი გადადგას კონკრეტულად, შეიძლება გაცილებით დიდ შედეგებს და წარმატებას მიაღწიოს. განსხვავებით დიდი სტრატეგისგან, რომელსაც ცხადად ესმის მისიაც და ხედვაც მკაფიო აქვს, მაგრამ ვერ ხვდება ან აგვიანებს პირველი ნაბიჯის გადადგმას მისი რეალიზაციისაკენ.

გადაწყვეტილების მიღებისას თუ ვეცდებით ისეთი გადაწყვეტილება მივიღოთ, რომ არ იქნება ვინმე ან რამე, რასაც ზიანს მოუტანს, შეიძლება ცოტა გაგვიჭირდეს ასეთი გადაწყვეტილების მიღება, მაგრამ შედეგები ბევრად უკეთესი იქნება.

თუ ჩვენ მიერ მიღებული გადაწყვეტილებები არავისთვის საზიანო არ არის, ბევრად ნაკლებ წინააღმდეგობას ხვდება და ბევრად ადვილად ხორციელდება. თუმცა ასეთი გადაწყვეტილების მოფიქრება უფრო ჭირს. და საკმარისია ნებისმიერი იდეა ან ინიციატივა ამ პრიზმაში გავატაროთ, რომ ბევრ მათგანზე შესაძლოა უარის თქმა მოგვიწიოს, რასაც იქამდე უფრო ადვილად დავთანხმდებოდით და ენთუზიაზმით და დიდი მონდომებითაც განვახორციელდებდით.

როგორც ჭადრაკის თამაშის დროს კომბინაციებს ვთვლით, სვლებს და მოქმედების განვითარების სცენარებს ვგეგმავთ და მოწინააღმდეგის თითქმის ყველა ახალ სვლაზე ახლიდან გვიწევს ამის კეთება, ასევე და უფრო მწვავედ დადგა დღევანდელ გარემოში დაგეგმვის საქმე.

რამდენიც არ უნდა გეგმო და სქემა დააწყო, გარემოებების ცვლილება ისევ ახლიდან გვაიძულებს ყოველ დღე ახალი გეგმების დამუშავებას, რეალობის ახლიდან შეფასებას მხოლოდ იმიტომ, რომ ვეცადოთ მხოლოდ ერთი, შემდეგი ნაბიჯი გადავდგათ სწორად.

ამ პირობებში გეგმების საჭიროება კი არ შემცირდა, არამედ გაიზარდა, და ერთი გეგმა კი აღარ გვჭირდება ახლა, არამედ ბევრი განსხვავებული პარალელური გეგმა მოვლენების სხვადასხვა სცენარით განვითარების პირობებში. ამ დროს კი დაგეგმვისთვის დრო ფაქტიურად აღარ არის დარჩენილი, ერთი გზაა – როგორც ბლიცის დროს ჭადრაკში, ისე სწრაფად და მყისიერად შევაფასოთ სიტუაცია, გავიაზროთ სცენარები და შემდეგ ნაბიჯზე მივიღოთ გადაწყვეტილება. და ასე გავაგრძელოთ მუდმივად.

როდესაც ჩვენ იმაზე უფრო ვფიქრობთ, ვის ჩაეთვლება გაკეთებული საქმე და ვისი სახელი დაერქმევა მიღწეულ შედეგებს, ვისი იდეით მოხდება ძირითადი გარდატეხა მიმდინარე პროცესში, სავარაუდოდ უფრო და უფრო მარტო ვრჩებით, თანამოაზრე და მოტივირებულ ადამიანებს სულ უფრო და უფრო მეტად ვკარგავთ და ტვირთსაც უფრო აუტანელს ვხდით ამით.

თუ ჩვენ პირიქით, იმას ვცდილობთ, რომ სხვების იდეები წამოვწიოთ წინ, სხვების სახელები დავარქვათ შედეგებს და ჩათვლითაც სხვებს ჩავუთვალოთ ყველა გაკეთებული საქმე, მოტივირებული თანამოაზრეების რაოდენობა იზრდება და შედეგებიც სულ უფრო და უფრო შთამბეჭდავი ხდება მაშინ.

და ჩვენც იმას ვაღწევთ, რაც ყველაზე მეტად გვინდა – გაცილებით დიდ შედეგებს, თუმცა ისეთს რომელსაც სხვების ბევრის სახელი ჰქვია, და რომლის მიღწევაც მხოლოდ გუნდური ბრძოლით შეიძლება.

მართალია, ჩვენზე დამოკიდებულია მხოლოდ სურვილი და ძალისხმევა, დანარჩენს ყველაფერს გარემოებები განაპირობებენ. თუმცა, ჩემი პირადი დაკვირვებით, რაც უფრო დიდია სურვილი და შესაბამისად რაც უფრო დიდია დახარჯული ძალისხმევა, როგორც წესი გარემოებები ჩვენს სასარგებლოდ იწყებენ მოწყობას და სულ უფრო და უფრო მეტად გვეხმარებიან ისინიც.

ამასთან, რაც უფრო კარგია და კეთილი მიზანი, რაც უფრო მეტი ადამიანისთვის სიხარულის და ბედნიერების მოტანას ისახავს მიზნად ჩვენს მიერ დაწყებული საქმე, მით უფრო მეტ ადამიანს იკრებს გარშემო მხარდამჭერად, მეტი ადამიანი გვეხმარება ინფორმაციის გავრცელებაში, იდეებით, განხორციელებაში. და რაც მეტი სიხარული მოაქვს წამოწყებას, სულ უფრო და უფრო მეტად იწყებენ ადამიანებიც და გარმოებებიც დახმარებას.

რაც უფრო მეტი ადამიანი იწონებს ჩვენს ამბებს და წამოწყებებს, მით უფრო ადვილი ხდება ჩვენთვის მოქმედება და სულ უფრო მეტი გარემოება, რომელიც ერთი მხრივ ჩვენზე სულ არ არის დამოკიდებული, იწყებს და მოქმედებს ჩვენს სასარგებლოდ.

უდიდესი მადლობა კეთილი განწყობისთვის ყველას, უდიდესი მადლობა მხარდაჭერისთვის, თქვენი კეთილი განწყობა სურვილს გვიძლიერებს, დახარჯული ძალისხმევის გაზრდაში გვეხმარება და გარემოებებსაც ჩვენს სასარგებლოდ განაწყობს ბევრად.

რას შვრები, აბა რა გეგმები გაქვს მითხარი, როგორ დაგეხმარო? – ალბათ ყველაზე ხშირად დასმული და ყველაზე სასარგებლო კითხვაა რასაც ჩვენ, ხელმძღვანელები ჩვენს თანამშრომლებს ვუსვამთ. ეს კითხვა ჩვენ გვეხმარება ვიცოდეთ რა ხდება, ჩვენს თანამშრომლებს ეხმარება საკუთარი გეგმები უკეთესად გაიაზრონ და ჩვენგან მათთვის მნიშვნელოვანი, საჭირო დახმარება მიიღონ.

რაც უფრო ხშირად, რაც უფრო მეტ ადამიანს ჩვენს გარშემო ვუსვამთ ამ შეკითხვას, მით მეტი ადამიანი იწყებს უფრო პროდუქტიულად მუშაობას და გაცილებით მეტი მოტივაციით აკეთებს საკუთარ საქმეს და დროთა განმავლობაში ჩვენც უფრო და უფრო პროდუქტიულს გვხდიან და გვეხმარებიან თვითონაც.

ვისაც არ გიცდიათ აუცილებლად სცადეთ. ვისაც გიცდიათ, იქნება გაგვიზიაროთ გამოცდილება.

ხშირად ისე ხდება, რომ გავცემთ დავალებას თანამშრომელზე, გუნდის წევრზე, რაღაცას რთულს, მნიშვნელოვან ამოცანას ჩავაბარებთ ვინმეს და განცდა გვაქვს, რომ საქმე გავაკეთეთ და ახლა დროა შედეგებს დაველოდოთ.

არ ღირს თანამშრომლებისგან ველოდოთ იმის მოფიქრებას ან იმის გაკეთებას, რაც წესით ჩვენი მოსაფიქრებელი და გასაკეთებელია. დავალება შეიძლება მივცეთ მაინც, რომ იფიქროს, იმეცადინოს, დაგვაზღვიოს, ალტერნატივა მოგვიფიქროს, მაგრამ ჩვენი მოსაფიქრებელი და გასაკეთებელი მაინც ჯობია ალბათ ჩვენ მოვიფიქროთ და გავაკეთოთ.

საქმე იმაშია, რომ ადამიანების დიდ ნაწილს რომც მოუვიდეს გენიალური იდეა და ისეთი რჩევა მოგვცეს ან იდეა მოგვაწოდოს, რომელიც ორგანიზაციას პრინციპულად განსხვავებულ დონეზე აიყვანს ან არ იზამს ამას, იმის განცდით, რომ ჩვენ ამის ღირსები არ ვართ, ან თუ იზამს დიდხანს დაიტანჯება იმის გამო, რომ ამის შესაბამისი სარგებელი ვერ მიიღო და შეიძლება ერთხელაც პრეტენზიაც წამოგვიყენოს, რომ მისი და მისი კონკრეტული იდეის დამსახურებაა ჩვენი შედეგები მთლიანად.

ან სულაც თუ გაბედულია და ამის სხვა გზებით განხორციელების საშუალება მიეცემა, წავა და სხვებთან ერთად განახორციელებს თავისივე მოფიქრებულ იდეას და თან ყოველთვის დარწმუნებული იქნება, რომ ზუსტად ისე მოიქცა, როგორც უნდა მოქცეულიყო.

თქვენ რას ფიქრობთ მეგობრებო ამ საკითხზე? ღირს თანამშრომლებისგან მოვითხოვოთ ან დაველოდოთ გენიალურ, “მილიონიან” იდეებს თუ ჯობია ისევ ჩვენ ვიფიქროთ პირადად ასეთი კალიბრის ამოცანების გადაწყვეტის გზებზე?