როცა პროდუქტის თუ მომსახურების გაყიდვას ვგეგმავთ და ვახორციელებთ იმაზე ფიქრით, როგორ უმჯობესი იქნება ეს მომხმარებლისთვის, თუნდაც იმ კონკრეტულ მომენტში გაყიდვა ვერ შედგეს, გამოცდილება აჩვენებს, რომ საბოლოო ჯამში გაცილებით მეტს ვყიდით მაინც, ვიდრე ყოველ ჯერზე ამოცანა ის იყოს, რომ აუცილებლად მიყიდო.

თავის მხრივ როცა ამოცანა ისაა, რომ აუცილებლად მიყიდო, ზოგჯერ გიბიძგებს პროდუქტის თუ მომსახურების გადამეტებული შეფასებისკენ, მოტყუებისკენ, ყიდვის დაძალებისკენ. მიუხედავად იმისა რომ იმ მომენტში შეიძლება იყიდოს მომხმარებელმა, აუცილებლად რჩება განცდა, რომ მოატყუეს, დაძალებით აყიდინეს და მეორედ მოსვლის სურვილი, თუ სხვა გზა არ ჰქონდა, არ ექნება.

ამიტომ არა მარტო პროდუქტის თუ მომსახურების შექმნისას, არამედ გაყიდვის ოპერაციისასაც ამოსავალი უნდა იყოს მომხმარებლისთვის როგორ უკეთესია.

როდესაც ჩვენ იმაზე უფრო ვფიქრობთ, ვის ჩაეთვლება გაკეთებული საქმე და ვისი სახელი დაერქმევა მიღწეულ შედეგებს, ვისი იდეით მოხდება ძირითადი გარდატეხა მიმდინარე პროცესში, სავარაუდოდ უფრო და უფრო მარტო ვრჩებით, თანამოაზრე და მოტივირებულ ადამიანებს სულ უფრო და უფრო მეტად ვკარგავთ და ტვირთსაც უფრო აუტანელს ვხდით ამით.

თუ ჩვენ პირიქით, იმას ვცდილობთ, რომ სხვების იდეები წამოვწიოთ წინ, სხვების სახელები დავარქვათ შედეგებს და ჩათვლითაც სხვებს ჩავუთვალოთ ყველა გაკეთებული საქმე, მოტივირებული თანამოაზრეების რაოდენობა იზრდება და შედეგებიც სულ უფრო და უფრო შთამბეჭდავი ხდება მაშინ.

და ჩვენც იმას ვაღწევთ, რაც ყველაზე მეტად გვინდა – გაცილებით დიდ შედეგებს, თუმცა ისეთს რომელსაც სხვების ბევრის სახელი ჰქვია, და რომლის მიღწევაც მხოლოდ გუნდური ბრძოლით შეიძლება.

მართალია, ჩვენზე დამოკიდებულია მხოლოდ სურვილი და ძალისხმევა, დანარჩენს ყველაფერს გარემოებები განაპირობებენ. თუმცა, ჩემი პირადი დაკვირვებით, რაც უფრო დიდია სურვილი და შესაბამისად რაც უფრო დიდია დახარჯული ძალისხმევა, როგორც წესი გარემოებები ჩვენს სასარგებლოდ იწყებენ მოწყობას და სულ უფრო და უფრო მეტად გვეხმარებიან ისინიც.

ამასთან, რაც უფრო კარგია და კეთილი მიზანი, რაც უფრო მეტი ადამიანისთვის სიხარულის და ბედნიერების მოტანას ისახავს მიზნად ჩვენს მიერ დაწყებული საქმე, მით უფრო მეტ ადამიანს იკრებს გარშემო მხარდამჭერად, მეტი ადამიანი გვეხმარება ინფორმაციის გავრცელებაში, იდეებით, განხორციელებაში. და რაც მეტი სიხარული მოაქვს წამოწყებას, სულ უფრო და უფრო მეტად იწყებენ ადამიანებიც და გარმოებებიც დახმარებას.

რაც უფრო მეტი ადამიანი იწონებს ჩვენს ამბებს და წამოწყებებს, მით უფრო ადვილი ხდება ჩვენთვის მოქმედება და სულ უფრო მეტი გარემოება, რომელიც ერთი მხრივ ჩვენზე სულ არ არის დამოკიდებული, იწყებს და მოქმედებს ჩვენს სასარგებლოდ.

უდიდესი მადლობა კეთილი განწყობისთვის ყველას, უდიდესი მადლობა მხარდაჭერისთვის, თქვენი კეთილი განწყობა სურვილს გვიძლიერებს, დახარჯული ძალისხმევის გაზრდაში გვეხმარება და გარემოებებსაც ჩვენს სასარგებლოდ განაწყობს ბევრად.

მოწყენილი სახით მიესალმა ყველას, დაიწყებს მუშაობას, გავა მოსაწევად, ყავას დაისხამს, პოლიტიკურ მოვლენებზე გააკეთებს კომენტარებს, გუშინდელ კონცერტს ან საფეხბურთო მატჩსაც გაიხსენებს, ამინდის მიმოხილვაც აუცილებელია, მერე მეგობარი დაურეკავს, ამასობაში სადილის დრო მოდის, სადილიდან დაგვიანებით ბრუნდება და დიდხანს ყვება როგორ უგემურად ან გემრიელად ისადილა.

ერთი შეხვედრა აქვს დღეს, როგორ ეზარება…  ნეტავ არ მოვიდეს შეხვედრაზე მეორე მხარე, ნეტავ დაავიწყდეს ან მინიმუმ ცოტა მაინც დააგვიანოს. შეხვედრა მაინც შედგა, მისთვის სამწუხაროდ. რა უჟმური იყო ის ადამიანი, თითქოს მიხვდა, როგორ ეზარებოდა ამ შეხვედრის ჩატარება და სპეციალურად იქცეოდა ასე.

შეხვედრის შემდეგ სტომატოლოგთან წავიდა, იქიდან პირდაპირ სახლში წავა, რაღა აზრი აქვს დაბრუნებას, ნახევარი საათის გამო? ამ კვირაში კიდევ ერთ ექიმთან მიდის და მანქანის შესაკეთებლადაც მოუწევს გასვლა, უფროსს უკვე შეუთანხმა.

წავიდა სახლში ისევ მოწყენილი. რა უინტერესო ცხოვრება აქვს, როგორ არ გაუმართლა სამსახურში.

რა სჭირს? – არ უყვარს, არ სიამოვნებს, არ უძღვნის თავის თავს ამ საქმეს.

გეცნოთ ეს ადამიანი? ურჩიეთ ეძებოს ! ეძებოს მანამ, სანამ არ იპოვის, სანამ თვალებანთებული არ მივა დილით სამსახურში, სანამ არ ჩათვლის, რომ ძალინ საინტერესო ცხოვრება აქვს. აუცილებლად ეძებოს !

ხშირად ისე ხდება, რომ გავცემთ დავალებას თანამშრომელზე, გუნდის წევრზე, რაღაცას რთულს, მნიშვნელოვან ამოცანას ჩავაბარებთ ვინმეს და განცდა გვაქვს, რომ საქმე გავაკეთეთ და ახლა დროა შედეგებს დაველოდოთ.

არ ღირს თანამშრომლებისგან ველოდოთ იმის მოფიქრებას ან იმის გაკეთებას, რაც წესით ჩვენი მოსაფიქრებელი და გასაკეთებელია. დავალება შეიძლება მივცეთ მაინც, რომ იფიქროს, იმეცადინოს, დაგვაზღვიოს, ალტერნატივა მოგვიფიქროს, მაგრამ ჩვენი მოსაფიქრებელი და გასაკეთებელი მაინც ჯობია ალბათ ჩვენ მოვიფიქროთ და გავაკეთოთ.

საქმე იმაშია, რომ ადამიანების დიდ ნაწილს რომც მოუვიდეს გენიალური იდეა და ისეთი რჩევა მოგვცეს ან იდეა მოგვაწოდოს, რომელიც ორგანიზაციას პრინციპულად განსხვავებულ დონეზე აიყვანს ან არ იზამს ამას, იმის განცდით, რომ ჩვენ ამის ღირსები არ ვართ, ან თუ იზამს დიდხანს დაიტანჯება იმის გამო, რომ ამის შესაბამისი სარგებელი ვერ მიიღო და შეიძლება ერთხელაც პრეტენზიაც წამოგვიყენოს, რომ მისი და მისი კონკრეტული იდეის დამსახურებაა ჩვენი შედეგები მთლიანად.

ან სულაც თუ გაბედულია და ამის სხვა გზებით განხორციელების საშუალება მიეცემა, წავა და სხვებთან ერთად განახორციელებს თავისივე მოფიქრებულ იდეას და თან ყოველთვის დარწმუნებული იქნება, რომ ზუსტად ისე მოიქცა, როგორც უნდა მოქცეულიყო.

თქვენ რას ფიქრობთ მეგობრებო ამ საკითხზე? ღირს თანამშრომლებისგან მოვითხოვოთ ან დაველოდოთ გენიალურ, “მილიონიან” იდეებს თუ ჯობია ისევ ჩვენ ვიფიქროთ პირადად ასეთი კალიბრის ამოცანების გადაწყვეტის გზებზე?

როდესაც გინდა, რომ გაყიდო მეტი, მოგება მიიღო მეტი, სულ სხვა იდეები მოგდის თავში. მაგრამ როდესაც მოინდომებ კლიენტები, მომხმარებლები გაახარო, მათთვის რაღაცა განსაკუთრებული სარგებელი შექმნა, ბევრად უფრო განსხვავებული, საინტერესო და განხორციელებაშიც უფრო სასიამოვნო იდეები იბადება ამ დროს.

თუ თანამშრომლებში კლიენტების სიყვარულს, მათზე ზრუნვის გრძნობას გავაჩენთ, ისინი ბევრად შემოქმედებითები გახდებიან და საკუთარ საქმესაც მეტი სიამოვნებით გააკეთებენ სავარაუდოდ.

ეს რა შენი გასაკეთებელი საქმეა, მაინც არავინ დაგიფასებს, ვისთვის აკეთებ ეგ რა მაგის ღირსია, შენ რა კარგად რომ გააკეთო შედეგს სხვას მიიწერს მაინც – ძალიან ხშირად ეს აზრები თან დაგვყვებიან და ყოველი საქმის დაწყების წინ გვახსენებენ თავს.

მათი მოსმენა და მათზე რეაგირება რეაქტიულს გვხდის და მოქმედების სურვილს გვიკარგავს, გვაჩერებს, რაღაცა ახლის, საინტერესოს, განსხვავებულის გაკეთებაში გვიშლის ხელს. შედეგად ვკარგავთ გამოცდილების მიღების, მეტის მოსწრების შესაძლებლობას, დროს, რომელსაც აღარავინ დაგვიბრუნებს.

თუ ჩვენ რეაქტიულ აზრებს დიდად არ მოვუსმენთ, ვეცდებით ვისთვისაც არ უნდა იყოს, რამდენადაც არ უნდა გვიღირდეს და რამდენად ბუნდოვანიც არ უნდა იყოს რას მივიღებთ სანაცვლოდ, გავაკეთოთ რისი გაკეთებაც შეგვიძლია და ვასწრებთ, საბოლოოდ ყველაზე მეტად მოგებულები მაინც ჩვენ დავრჩებით.

პრობლემებზე ფიქრი რა თქმა უნდა საჭიროა და ის გამოსავლის პოვნაშიც გვეხმარება ასე თუ ისე, მაგრამ ალბათ გამოსავალზე ფიქრს ჯობია დავუთმოთ უფრო მეტი დრო და ენერგია.

ხშირად კონკრეტული საკითხების განხილვისას ისე გაუთავებლად ვმსჯელობთ პრობლემებზე, იმათ გამომწვევ მიზეზებზე, მოსალოდნელ საფრთხეებზე და რატომ ვერ გამოვა ეს სიტუაცია ჩიხიდან, რომ დრო აღარ გვრჩება გამოსავალზე საფიქრელად და სამსჯელოდ.

თუ ყველა განხილვა და ფიქრიც უფრო გამოსავალს მიეძღვნება და არა პრობლემებს, თვითონ პრობლემების განხილვაც სხვანაირ რაკურსში მოხდება ალბათ, ამასთან გამოსავლის პოვნის შესაძლებლობაც ბევრად მეტია ასეთ დროს.

იქამდე, სანამ გვინდა, რომ ეს სწორედ ამ ადამიანებმა გააკეთონ, სანამ ამ სურვილში დარწმუნებული ვართ, ხელმძღვანელებს დიდი მოთმინების ტვირთი აქვთ. იმ პასუხისმგებლობის და წნევის ფონზე, რასაც ისინი განიცდიან შედეგების მიღწევის ვალდებულებიდან გამომდინარე, ეს ურთულესია. განსაკუთრებით, როცა შედეგების მიღწევა კრიტიკულად მნიშვნელოვანია და ამ წნევას ხელმძღვანელები და თანამშრომლები სულ სხვადახვა ხარისხით განიცდიან, მაგრამ რეალურად შედეგზე მთავარი გავლენა თანამშრომლებს აქვთ.

ამ დროს დაიცვა ზომიერება, საკმარისი წნევა შეუქმნა თანამშრომლებს, რომ კომფორტის ზონიდან გამოვიდნენ და კარგი გაგებით დაიძაბნონ შედეგებისთვის და თან ეს ისე გააკეთო, რომ მათთვის დამთრგუნველი არ იყოს და პირიქით გაინაწილონ ხელმძღვანელის წნევა და ერთად ეცადონ შედეგის მიღწევას, ძალიან ძალიან რთულია. მაგრამ ალბათ იქამდე, სანამ იმ შემადგენლობით აქვს ხელმძღვანელს გადაწყვეტილი შედეგის მიღწევა, ამის მოთმენა უწევს.

მსგავსი გამოცდილება თუ გქონიათ გაგვიზიარეთ და თუ რამე რჩევები გაქვთ ასეთი ხელმძღვანელებისთვის.

ხშირ შემთხვევაში ჩვენი მოქმედებები არ არის საკმარისად სწრაფი, ინტენსიური და ეფექტიანი იმის გამო, რომ ერთდროულად ვცდილობთ თან ვიმოქმედოთ თან ვიფიქროთ რას ვაკეთებთ, რატომ და როგორ. ეს დაახლოებით იმას ჰგავს, როცა თან ვწერთ და თან ვფიქრობთ რა დავწეროთ. ასეთ დროს წერა როგორც წესი უფრო იმის სიამოვნებაზეა ორიენტირებული, ვინც წერს, ვიდრე იმაზე, ვინც უნდა წაიკითხოს, ვინაიდან ნაწერი არეულ-დარეული და გაუგებარი გამოდის (როგორც ეს ინსაითი მაგალითად).

მაშინ როდესაც, თუ დავფიქრდებით რა არის ჩვენი წერის მიზანი, ვისთვის რა აზრის გადაცემა გვინდა და როგორ შეიძლება პოზიციის სწორად არგუმენტირება ან გადმოცემა, ნაწერი ბევრად ლაკონური და შინაარსიანი გამოდის.

წერის შემთხვევაში ეს მარტივი წესი თითქმის ყველამ იცის და იყენებს კიდეც, მაგრამ სხვა საქმიანობისას ხშირად ასე არ ვაკეთებთ. საკმარისია გააზრების ფაზა მოქმედების ფაზისგან გავყოთ და საქმიანობა რამდენჯერმე პროდუქტიული ხდება.

მეგობრებო, ვის როგორი გამოცდილება გაქვთ ამ კუთხით?