სჯობს ალბათ იმასთან გვერდით არ იყო, ვისაც შენი დახმარება ყველაზე მეტად სჭირდება, მაგრამ უფრო მეტად და უფრო უხმაუროდ ეხმარებოდე, ვიდრე გვერდით ყოფნით მოახერხებდი მაგას. იმის ნაცვლად, რომ გვერდიდან არ ცილდებოდე, რეალურ ღირებულებას ვერ უქმნიდე და ძირითადად მხოლოდ იმის განცდას უჩენდე, რომ ძალიან დავალებულია შენგან.
არიან ადამიანები, შეგაწუხებენ ყურადღებით, მაგრამ რომ გააანალიზებ მიხვდები, რომ არაფერი ღირებული დახმარება არ გაუწევიათ შენთვის. და არიან ადამიანები, რომლებიც ჩუმად, უხმაუროდ, მოგყვებიან ცხოვრებაში, თითქოს არც ჩანან, არც ყურადღებას არ გაქცევენ, მაგრამ ერთხელაც რომ დაფიქრდები, შეიძლება აღმოაჩინო, რომ ცხოვრება მოგიძღვნეს შენც და სხვებსაც. თუმცა შეიძლება არც დაფიქრდე არასდროს, ვერც გაიაზრო და ვერც დააფასო ასეთი თანადგომა, მაგრამ ეს მათ მოტივაციას არაფრით არ ამცირებს. შეიძლება პირიქითაც.
მე უფრო მეორეებს ვაფასებ, ვიდრე პირველებს. ასეთებთან ცხოვრება და მუშაობა მირჩევნია ბევრად. თქვენ?