ხელმძღვანელები იდეებზე ნაკლებად უნდა ვფიქრობდეთ, უფრო ალბათ იმაზე, როგორ შევქმნათ ისეთი გარემო, სადაც იდეებზე დანარჩენი თანამშრომლები იფიქრებენ. ამ გარემოს შექმნის, იდეების სხვა ადამიანებში გაჩენის, წახალისების და მოტივაციის გაზრდის იდეები უნდა იყოს ალბათ ის, რაზეც ჩვენ ჩვენს შემოქმედებით უნარებს უნდა ვხარჯავდეთ.
არადა რამხელა ცდუნებაა – გაგინათდება გონებაში რაღაცა, აირჩევ ადრესატს, გასცემ დავალებას და დაიჭერ სახრეს მერე პერიოდულად შემოსატყლაშუნებლად და ნელ-ნელა შენი “გენიალური” იდეა რეალობად იქცევა. და გიხარია. არადა ხშირად სწორედ მართვის ასეთი მიდგომა ყველაზე მეტად უშლის ხელს სხვა ადამიანებში შემოქმედებითობის გაღვივებას და რაღაც კი კეთდება, მაგრამ ბევრი შესაძლებლობა იკარგება და ბევრი საქმე ფუჭდება სანაცვლოდ.
რას ფიქრობთ? რომელი მიდგომა უფრო ამართლებს ამ ორიდან მეგობრებო საბოლოოდ?
Loading ...
მალხაზი
on Dec 28th, 2018
@ 10:22:
მადლობა საინტერესო თემის წამოწევისთვის!
პირველი მიდგომა გაცილებით ეფექტური და გრძელვადიანად გამართლებულია, მაგრამ ჩვენს ირგვლივ სამწუხაროდ თითზე ჩამოსათვლელია ასეთი შემთხვევები და ძირითადად ბოსი-მენეჯერის ირგვლივ ცენტრალიზებული სისტემები გვხვდება იშვიათი გამონაკლისის გარდა.
როგორც წესი, ხელმძღვანელს თავისი თავი სხვებზე მაგარი ჰგონია და ამის დასამტკიცებლად უამრავ “გენიალურ” და “უნიკალურ” იდეებს აფრქვევს ხოლმე. თანამშრომლებიც იძულებული არიან “აიტაცონ” ეს იდეები და ხშირად ბრმად მიჰყვნენ მის განხორციელებას (მოქმედებს “უფროსმა უფრო იცის” ნარატივი). ამიტომაც ვხედავთ ირგვლივ უამრავ დაუსრულებელ პროექტს, გაფლანგულ დროს, გაბნეულ რესურსებს, დაწყვეტილ ნერვებს, დემოტივირებულ კადრებს და ა.შ.
სხვებისთვის განვითარების შანსის მიცემა, ეფექტური დელეგირება და საკუთარი თავის უკან დაყენება (და ამით რეალურად უფრო მაღლა დადგომა) არის სწორედ ის, რაც განასხვავებს ნამდვილ ლიდერს ჩვეულებრივი ბოსი-მენეჯერისგან.