სადაზღვეო კომპანიები ხშირად ზარალის მართვის ამოცანას სადაზღვეო შემთხვევის დადგომისას დაზღვეული კლიენტების მომსახურების ამოცანასთან აიგივებენ; ეს კი იმ ადამიანებში, ვინც ამ ამოცანის გადაწყვეტაში მონაწილეობს, გაურკვევლობას იწვევს და ძალიან ურთულებს მათ ორივე, ან მინიმუმ ერთ-ერთი მათგანის გადაწყვეტას. 

ზარალის მართვის მენეჯერისთვის მიზანია ზარალიანობის შემცირება, ხოლო მომსახურების მენეჯერისთვის – კლიენტის კმაყოფილების ზრდა. ამ ორი ინტერესის კონფლიქტისას, განხილვის შედეგად მიღებული გადაწყვეტილებები ყველა კონკრეტულ შემთხვევაში უკეთესი ბალანსის მიღწევის საშუალებას იძლევა.  

ასევე, ამ ამოცანების როლების დონეზე გაყოფა, ერთი მხრივ, შემთხვევის უკეთ შესწავლის, ხოლო მეორე მხრივ, კლიენტის უფრო კომფორტული მომსახურების შესაძლებლობას იძლევა. 

სადაზღვეო კომპანიების ზარალების ანაზღაურების ორი განსხვავებული პოლიტიკა: „გადაიხადოს, სადაც შეუძლია რომ გადაიხადოს“ თუ „არ გადაიხადოს, თუ შეუძლია, რომ არ გადაიხადოს“ ან მომგებიანობისთვის არის ხოლმე საზიანო, ან კომპანიის რეპუტაციისთვის. სწორედ ამიტომ, უმჯობესია, რომ ეს დილემა, ყველა კონკრეტულ შემთხვევაში, არა პოლიტიკაზე დაყრდნობით, არამედ უფრო სწორად აწყობილი სტრუქტურის, პროცესებისა და მოტივაციის სქემების მეშვეობით წყდებოდეს.