როცა იმას აკეთებ, რაც შენ არ უნდა გააკეთო, ამით იმასაც უშლი ხელს, ვისაც იმის კეთება ევალება და საკუთარ თავსაც არასაჭირო პრობლემებს და საფრთხეებს უქმნი.

არადა, ადამიანების უმეტესობას, განსაკუთრებით კი ხელმძღვანელებს, თვითონ გვიყვარს იმის კეთება, რაც ვფიქრობთ, რომ კარგად გამოგვდის და რისი კეთებაც სინამდვილეში უკვე სხვას ევალება. ჯიუტად ვაგრძელებთ მის მაგივრად ამ საქმის კეთებას. ვერც ის ვითარდება და სწავლობს თავის საკეთებელ საქმეს და ჩვენც ერთი და იმავე ადგილს ვტკეპნით გაუთავებლად.

თუ ჩვენს თავს სხვების საკეთებლის კეთებას ავუკრძალავთ, მაქსიმუმ მხოლოდ სწავლებისთვის და მაგალითის საჩვენებლად და მეტად არა, მაშინ იმის კეთება მოგვიწევს, რაც გვევალება, როგორც არ უნდა გვეზარებოდეს ეს, და სწავლითაც სწორედ ამის უკეთ კეთებას ვისწავლით შედეგად.

რამდენად თქვენ აცლით ქვეშევრდომებს აკეთონ თავისი საქმე ისე, რომ არ ჩაერიოთ, ან რამდენად თქვენი ხელმძღვანელები მოქმედებენ ასე?

არც ერთ კონკრეტულ ექსპერიმენტს გრძელვადიანი წარმატების მოტანა აღარ შეუძლია ორგანიზაციისთვის, წარმატება მხოლოდ რუტინად ქცეულ, მუდმივ, გაუთავებელ ექსპერიმენტებს მოაქვს.

როგორ მოვაწყოთ ჩვენი სტრუქტურა, როგორ ავაწყოთ ჩვენი პროცესები, როგორ განვალაგოთ ავეჯი ოფისში, როგორ ჩავიცვათ, როგორ დავგეგმოთ დღე, როგორ დავამოტივიროთ და წავახალისოთ თანამშრომლები, როგორი პროდუქტი გამოვუშვათ, როგორი მომსახურება გავუწიოთ, როგორ გავყიდოთ ან როგორ განვავითაროთ ურთიერთობები კლიენტებთან? ექსპერიმენტებისთვის არათუ დახურული ზონები არ უნდა არსებობდეს, არამედ არ უნდა არსებობდეს ზონა, სადაც ჩვენ ექსპერიმენტი არ გაგვიკეთებია.

იმაზე მეტად ძვირფასი, რაც კარგად მუშაობს, ხომ იმის ცოდნაა, რისი და როგორ კეთება შედეგს არ იძლევა. ამის ცოდნის დაგროვებას კი სწორედ ბევრი, ყოვლისმომცველი ექსპერიმენტების გაკეთება სჭირდება.

თქვენს გარშემო ბოლოს როდის მოხდა ან მოახდინეთ რამე საინტერესო ექსპერიმენტი გაიხსენეთ და მოგვიყევით, რამდენად გახდა ის ჩვენი ყოველდღიური ცხოვრების აუცილებელი ნაწილი და ატრიბუტი?

ხელმძღვანელები, რომლებიც ცდილობენ ისე მოაწყონ სისტემები, რომ რაც შეიძლება მეტი პროცესი მათ გარეშე მიმდინარეობდეს, მათზე დამოკიდებული არ იყოს და მათ ჩარევას არ ელოდებოდეს, საბოლოოდ გაცილებით დიდი და ძლიერი ორგანიზაციების შექმნას ახერხებენ.

ის ხელმძღვანელები კი, რომლებიც ცდილობენ ისე მოაწყონ პროცესები, რომ რაც შეიძლება მეტ საკითხში მონაწილეობდნენ, მეტ გადაწყვეტილებას იღებდნენ თვითონ და რაც შეიძლება მეტ ადამიანს მართავდნენ პირადად, ცხოვრებას ხო ცხოვრებად იმწარებენ, მაგრამ ორგანიზაციას ბორკილებით ბოჭავენ და გაზრდაში და განვითარებაში უშლიან ხელს.

იქ, სადაც ხელმძღვანელი პასუხისმგებლობას სრულად იტოვებს, მაგრამ ძალაუფლებას თავის ნებით გადასცემს სხვებს, და ამასთან ახერხებს გვერდზე გადგეს და არათუ არ ჩაერიოს, არამედ მის გარეშე მიმდინარე პროცესები წაახალისოს, ადამიანებიც ბევრად მოტივირებულები არიან და საქმეც უფრო მეტი და გაცილებით უკეთესად კეთდება ასეთ დროს.

კომპანიები ხშირად ფინანსურ პრობლემებში ვვარდებით იმის გამო, რომ არ ვმიჯნავთ ერთმანეთისგან ფულს და მოგებას და ცალ-ცალკე არ ვზრუნავთ მათ საკმარისობაზე. არადა შეიძლება, ფული გვქონდეს, მაგრამ ზარალზე ვიყოთ, ან მოგებაზე ვიყოთ, მაგრამ ფული არ გვქონდეს.

მხოლოდ ამ ორი სიდიდის ერთმანეთისგან დამოუკიდებელი ანალიზი, დაგეგმვა და მართვა გვეხმარება თავიდან ავიცილოთ ფინანსური პრობლემები და ორგანიზაციის ფინანსური სტაბილურობა  უზრუნველვყოთ.

მაშინაც კი, თუ ორგანიზაცია ზარალზეა, თუ მას ფულის წყარო აქვს მოკლევადიანად არაფერი სირთულეები არ ელოდება. მაგრამ თუ საშუალო და გრძელ ვადაში მომგებიანობა არ გაიზრდება, როდესღაც ეს ფულის წყაროზეც აუცილებლად მოახდენს გავლენას.

რაც უფრო მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილების თანამონაწილე, თანაავტორი ან ავტორი იქნება ადამიანი, რაც უფრო მჭიდრო კავშირს ხედავს ის ორგანიზაციის საქმიანობის შედეგებთან, მით უფრო მაღალი იქნება მისი ლოიალურობა ორგანიზაციის მიმართ და მით უფრო მეტად გაუჭირდება წასვლა, თუ რა თქმა უნდა ამის დაფასებას მენეჯმენტის მხრიდანაც დაინახავს.

თუ გვინდა, რომ ადამიანმა დიდხანს იმუშაოს ჩვენთან, ის ჩვენი ყველაზე მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებების მონაწილედ და თანაავტორად უნდა ვაქციოთ. და არც იმის უნდა შეგვეშინდეს, რომ წამოგვაძახებს ან დაგვაყვედრის ერთხელაც. ეგრეც რომ მოხდეს, პრინციპში რატოა პრობლემა?

თანამშრომლებმა იცოდნენ, რომ მათ გააკეთეს, და ისიც, რომ ჩვენ ამას ვხედავთ და ვაფასებთ, და რა არის ამაში ცუდი თუ შედეგებზეც პრეტენზია ექნებათ? თუ ჩვენ ამ პრეტენზიებსაც დავუკმაყოფილებთ ორგანიზაციასაც ხომ უკეთესი შედეგები ექნება და მენეჯმენტიც ჯამურად ამის გამო უკეთესად შეფასდება.

შენივე მიღებული გადაწყვეტილებების ტყვე არ უნდა გახდე ადამიანი არასდროს. არადა  სამწუხაროდ ასე საკმაოდ ხშირად ხდება. გადავწყვეტთ რაღაცას და ისე მოგვწონს, რომ ობიექტურად შეფასება გვიჭირს, ან ვხვდებით რომ შეგვეშალა, მაგრამ აღიარება არ გვინდა.

როდესაც ჩვენზე ჩვენივე მიღებული გადაწყვეტილებები იმაზე მეტ გავლენას ახდენს, ვიდრე ობიექტურად უნდა ახდენდეს და ჩვენივე შეცდომის დანახვაში და აღიარებაში გვიშლის ხელს, არ გვაძლევს საშუალებას ობიექტურად შევაფასოთ და შესაბამისად გამოვასწოროთ ჩვენივე შეცდომა, ტყვეები ვართ ამ დროს, საკუთარი გადაწყვეტილებების ტყვეები. და შეიძლება ეს ტყვეობა ყველაზე საშიში და სახიფათოა, როგორც ჩვენთვის, ისე იმ ადამიანებისთვის, ვისაც ეს გადაწყვეტილებები ეხება.

კომპანიები იმიტომ კი არ კოტრდებიან, რომ კაპიტალი ეწურებათ, ან ქეშზე წვდომა აღარ აქვთ, ან კრედიტორები აღარ ენდობიან, ამ მომხმარებლები აღარ ყიდულობენ პროდუქტს ან მომსახურებას.

კომპანიები მაშინ წყვეტენ არსებობას, როდესაც დამფუძნებლებს შორის ან მენეჯმენტის გუნდში უკანასკნელი ადამიანი კარგავს ორგანიზაციის გადარჩენის იმედს და სურვილს. მაშინ, როდესაც აღარავინ რჩება, ვინც აგრძელებს ორგანიზაციის გადარჩენისთვის ბრძოლას.

იქამდე, სანამ ასეთი თუნდაც ერთი ადამიანი არსებობს, ორგანიზაციას აქვს შანსი, რომ გადარჩეს და ამ მდგომარეობიდან გამოვიდეს.

ახლად დანიშნული ხელმძღვანელის შეფასებისას იმ შედეგებს, რასაც ის იმავე ადამიანებით მიაღწევს, ვინც დახვდება, უფრო მეტი ღირებულება აქვს, ვიდრე გუნდის გამოცვლით თუნდაც მოკლე ვადაში მნიშვნელოვნად გაუმჯობესებულ შედეგებს.

არა იმიტომ, რომ რასაც არ უნდა მიაღწიო, ეს შედეგები უკეთესი მართვით კიარა უკეთესი ადამიანების მიყვანით აიხსნება მომავალში, არამედ იმიტომ, რომ იმავე ადამიანებით რამდენადაც უფრო რთულია უკეთესი შედეგების მიღწევა, იმდენად სტაბილური და გრძელვადიანი გაუმჯობესების შესაძლებლობას იძლევა როგორც მთლიანად ორგანიზაციისთვის, ისე ხელძღვანელისთვის პირადად.

როგორი ძლიერი ლიდერიც არ უნდა ჰყავდეს ორგანიზაციას საკმარისი აღარ არის წარმატებისთვის, თუ ადამიანები, ვინც მას ორგანიზაციის მართვაში ეხმარებიან, თვითონაც ლიდერული პრინციპებით არ მოქმედებენ. წარმატებას ლიდერთა ქსელი სჭირდება, და რაც უფრო მეტ რგოლში მეტ დონეზე ლიდერობენ და არა მართავენ ადამიანებს, მით უფრო დიდია იმის ალბათობა, რომ ორგანიზაცია წარმატებული იქნება.

აქედან გამომდინარე, ლიდერის საქმე სულ უფრო მეტად არა ლიდერობა, არამედ ორგანიზაციაში ლიდერთა ქსელის მშენებლობა, სხვა ადამიანებში ლიდერული სულის განვითარება და მთელ ორგანიზაციაში ლიდერული პრინციპების დამკვიდრება ხდება. სწორედ ის ორგანიზაციები მიაღწევენ ალბათ წარმატებას, სადაც ლიდერები ამას ყველაზე კარგად გააკეთებენ და მთლიან ორგანიზაციას დააფუძნებენ ლიდერობაზე და არა მხოლოდ მათ პირად საქმიანობას.

20%-იანი ფასდაკლება აქვს? მე 30-იანს გავაკეთებ. რამხელა მაღაზია გაუხსნია, მე უფრო დიდს გავუხსნი, გვერდზევე. ის ქულებს აგროვებინებს, ჩემთან გაორმაგებულ ქულებს დავაგროვებინებ,  და სხვ. – დამარცხებულის სტრატეგიაა.

თუ ჩვენ შესადარისად (თუ მაინცდამაინც) საკუთარ თავს ავიღებთ და იმაზე ვიფიქრებთ და ვიმუშავებთ ხვალ როგორ უკეთესები ვიყოთ ჩვენი მომხმარებლებისთვის, საშუალება გვეძლევა უფრო მეტად ვემუშაოთ მათ, უკეთ გავიცნოთ, უფრო ახლოს მივიდეთ, მოვუსმინოთ, დავაკვირდეთ და მასე ვეძებოთ მათი მოზიდვის თუ კმაყოფილების ზრდის შესაძლებლობები. ასე უფრო ორიგინალურ, განსხვავებულ, უფრო ღირებულ რამეებს გავაკეთებთ. და მომხმარებელიც უფრო ამას დაგვიფასებს, რომ მათზე ვიფიქრეთ როცა რაღაცას ვაკეთებდით და არა იმაზე, კონკურენტისთვის როგორ გვეჯობნა იმ კონკრეტულ შემთხვევაში.