ის, ვისაც ძალიან მოკლედ, ერთი წინადადებით არ შეუძლია აგვიხსნას რა არის მისი ამოცანა ამ ორგანიზაციაში მუშაობისას, რაზეა იგი პასუხისმგებელი, მაშინ ეს ინერტული და უსიცოცხლო ორგანიზაციაა.

რომ წარმოვიდგინოთ, რამდენად დიდი კომფორტია როდესაც მენეჯმენტი გვაბარებს ერთ კონკრეტულ ამოცანას და გვთხოვს მის გადაწყვეტაზე მოვახდინოთ კონცენტრირება, ამასთან გვპირდება, რომ ორგანიზაციის შესაძლებლობების ფარგლებში მაქსიმალურად შეგვიწყობენ ხელს, რაშიც დახმარება დაგვჭირდება.

ეს ნიშნავს, რომ ძალიან მალე რაღაც გეგმა გაგვიჩნდება, როგორ შეიძლება ეს ამოცანა გადაიჭრას. მერე რაღაცების მოძიებას, სწავლასაც დავიწყებთ და პირველი ხედვაც ჩამოგვიყალიბდება. შემდეგ დავიწყებთ წინადადებების დამუშავებას და მენეჯმენტისთვის შეთავაზებას, ვითხოვთ სხვა სტრუქტურების დახმარებას რაშიც დაგვჭირდება, მოკლედ ბევრად უფრო საინტერესო, ცხადი და სასიამოვნო და რაც მთავარია სასარგებლო გახდება სამუშაო.

თუ მენეჯმენტი პირობასაც შეასრულებს, ჩვენს წინადადებებს ყურადღებით მოუსმენს, მათ შორის ყველაზე საუკეთესოების დახვეწაშიც დაგვეხმარება და მათ განხორციელებაშიც რეალურ დახმარებას გაგვიწევს, ჩვენი კმაყოფილება მუშაობით, თვითრეალიზაციის შეგრძნება, ინტერესი დიდხანს გაგრძელდება, სწავლითაც ბევრს ვისწავლით და საქმეც ბევრად უკეთ გაკეთდება.

რაც უფრო მეტი იმუშავებს ასეთ რეჟიმში, მით უფრო აქტიური და დინამიური იქნება ორგანიზაცია.

წესით, სასურველია, არც ერთი ადამიანი არ იყოს ორგანიზაციაში, ისეთი, ვისაც ძალიან ცხადად არ ეცოდინება მისი ამოცანა.