თუ უყურებ გუნდის მუშაობას და ვერ ხვდები რომელია მათ შორის ხელმძღვანელი, ე.ი. ამ გუნდს ძალიან კარგი ხელმძღვანელი ჰყავს. თუ არავინ არ არის, ვინც დავალებებს იძლევა, თუ არავინ არ არის, ვისთანაც მიდიან და რაღაცებს ათანხმებენ, თუ არავინ არ არის, ვინც რიგებს შორის დადის და თანამშრომლების კომპიუტერის ეკრანებს აკვირდება, თუ არც უსაქმურად ზის ვინმე და სხვებისგან წამოსულ დავალებებს ელოდება, როცა არც შეხვედრებს იწვევს ერთი და იგივე ადამიანი, არც მენტორის ტონით და გამოხედვით მოძრაობს ვინმე, ე.ი. ამ გუნდის ხელმძღვანელი სხვა ბევრი ტიპური ხელმძღვანელისგან განსხვავებულია.

თუ ადამიანს შეუძლია იყოს ზუსტად ისეთივე, როგორიც მისი კოლეგები არიან, თანაბარი, თანასწორი, ინაწილებდეს მათ სამუშაოს და ანაწილებდეს ამოცანებს ისე, რომ მერე ისინი იყვნენ ყველა თავისი თავის ხელმძღვანელი და ურთიერთორგანიზებასაც მისი პირადი ჩართულობის გარეშე ახერხებდნენ, როცა ყველა ერთნაირად მოტივირებული და ორგანიზებულია, ფუსფუსებს და მუშაობს ისე, რომ მიმდინარე ხელმძღვანელობა აღარ სჭირდება, მაშინ შეიძლება ვთქვათ, რომ ხელმძღვანელი ყველაზე საუკეთესოდ ჭრის თავის ამოცანას.

ვინმეს თუ გყავთ ასეთი ხელმძღვანელი ან თუ გინახავთ ასე აწყობილი გუნდი? მოგვწერეთ, გაგვიზიარეთ გამოცდილება.

ამას წინათ მეგობრებთან ერთად ერთ ღვინის ბარში შევუკვეთეთ ახალ მიღებული ბოთლის ღვინო, რაც შეიძლებოდა მსუბუქი, საწრუპად. კონსულტანტმა მოგვიტანა ქვევრის ქისი. დიდად ვერ ვერკვევით ღვინოებში. გავსინჯეთ. მე კი მომეწონა, მაგრამ მსუბუქს ნამდვილად არ გავდა, საკმაოდ მძიმე დასალევი იყო და საწრუპად მაინცდამაინც არ გამოდგებოდა. მაგრამ ისეთი გულით მოგვიტანა, გადავწყვიტეთ დაგვეტოვებინა. და სხვათაშორის ვკითხე კონსულტანტს, ეს ახლა მსუბუქად ითვლებამეთქი? რაღაცა ცოტა მძიმე ღვინოათქო. კონსულტანმა გაგვიღიმა, ახლავე გამოვასწორებ ამ შეცდომასო. მოგვიტანა საუკეთესო მსუბუქი ღვინო მათი უზარმაზარი ასორტიმენტიდან, საჩუქრად.

მივხვდი რა ბედნიერია ის ადამიანი და სხვებიც, ვინც იქ მუშაობენ. მას არ ეშინია შეცდომის დაშვების, რომ იმის გამო დაისჯება. მისთვის მომხმარებლის კმაყოფილებაა უმთავრესი და ამის მიხედვით მიიღო გადაწყვეტილება, ვინმესთან შეთანხმების გარეშე, რადგან ესე ესმის, რომ თავის ამოცანაში ის ყველაზე მთავარი ადამიანია.

უწყვეტად, შეუჩერებლად, მონოტონურად დაცემულ წვეთს ნებისმიერი კლდის გახვრეტა შეუძლია. მაშინ როდესაც იგივე კლდეს ვერაფერს უზამდა ნებისმიერი სიდიდის ტალღა.

ზუსტად ასევეა ძალისხმევის და ყურადღების შემთხვევაშიც. ერთჯერადად, სპონტანურად, ფრაგმენტულად რამხელა ძალისხმევაც არ უნდა დახარჯო საკითხზე ან როგორც არ უნდა დააკონცენტრირო მასზე შენი ყურადღება, არაფერი შედეგი არ ექნება ამას იმასთან შედარებით, რასაც მცირე, მაგრამ რეგულარული ძალისხმევა ან ყურადღების კონცენტრაცია იზამდა.

სწორედ ამიტომ, სტრუქტურული გადაწყვეტები, რომელსაც შემდეგში რეგულარული ძალისხმევა მოყვება, უფრო დიდ შედეგს იძლევა, ვიდრე იგივე საკითხების ნებისმიერი სხვა ერთჯერადი გადაწყვეტა, როგორი ჭკვიანური და შემოქმედებითიც არ უნდა იყოს ის.

თუ არსებობს ადამიანი (ორგანიზაცია), რომლის მიმართაც ძალიან მოწყვლადი ვართ, და ვიცით, რომ მას ჩვენთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ზიანის მოყენება შეუძლია, უნდა ჩავთვალოთ, რომ ის ამას აუცილებლად გააკეთებს.

თუ ის ამას არ გააკეთებს, ჩვენ მას უფრო მეტად დავაფასებთ. თუ გააკეთებს კიდევ, ნაკლები იქნება აქედან მიღებული ზიანი.

არადა, სამწუხაროდ, ხშირად საპირისპიროდ ვიქცევით. ფიქრიც არ გვინდა ამაზე, ან თავს ვირწმუნებთ, რომ ის ჩვენ ამას არ გაგვიკეთებს. რის გამოც თუ ასეთი რამე ხდება, უფრო მეტადაც განვიცდით და მოუმზადებლობის გამო დანაკარგიც უფრო დიდი გვაქვს.

ბიზნესის წარმატება დიდწილად დამოკიდებულია იმაზე, რამდენად სწორად ესმის და გრძნობს ორგანიზაცია მომხმარებლის საჭიროებებს, პრეფერენციებს, წუხილებს, მოლოდინებს.

თუ სისტემა ისეა მოწყობილი, რომ უმაღლესი რგოლის მენეჯერები და პირველი პირი მოწყვეტილი არიან კლიენტთან ურთიერთობის ძირითად პროცესს, დიდია იმის საშიშროება, რომ მიღებული გადაწყვეტილებები იქნება აცდენილი კლიენტების სურვილებს, პროდუქტები გაუგებარი და არასაჭირო, მომსახურების სტანდარტები და ხარისხი მიუღებელი და არაადეკვატური იქნება.

მეტი კომუნიკაცია კლიენტთან და იმ ადამიანებთან, ვინც ყოველდღიურ რეჟიმში ესაუბრება, ემსახურება, ყიდის კლიენტებზე, არის გამოსავალი ამ საშიშროების მინიმიზაციის. თუ პირველი პირი თავად არ გრძნობს კლიენტთან ურთიერთობის პროცესს, არ აქვს ცოცხალი შეხება მომსახურებისა და გაყიდვების რეალურ სივრცეებთან, პროდუქტებთან და თავის თანამშრომლებთან, სავარაუდოა რომ ის კარგავს შესაძლებლობებს, გაიგოს კლიენტის ხმა.

განსაკუთრებით კრიტიკულია ეს საკითხი ქსელურ კომპანიებში, სადაც ფილიალების რაოდენობა დიდია. უმაღლესი რგოლის ხელმძღვანელებმა საკუთარი ამოცანების მაღალი ხარისხით გადაჭრისთვის არ უნდა დაკარგონ შესაძლებლობა, უშუალო კომუნიკაცია ჰქონდეთ ფილიალებთან და მათგან მიიღონ ყველაზე ღირებული ინფორმაცია – რა სურს კლიენტს.

რაღაც თვალსაზრისით ორგანიზაცია ისეთი ურთიერთმომგებიანი შეთანხმებების ერთობლიობაა, რომელიც ბევრ მხარეს საერთო მიზნებისკენ მოძრაობის საშუალებას აძლევს. შეთანხმებები დამფუძნებლებს შორის, შეთანხმებები დმფუძნებლებსა და მენეჯმენტს შორის, შეთანხმებები მენეჯმენტსა და თანამშრომლებს შორის, ორგანიზაციასა და მომწოდებლებს შორის, ორგანიზაციასა და კლიენტებს შორის და ა.შ. რაც უფრო ჯანსაღია ეს შეთანხმებები, მით უფრო ჯანსაღია ორგანიზაციაც.

მთავარია მივხვდეთ, ვისთან და რაზე უნდა შევთანხმდეთ, რომ წარმატებული ორგანიზაცია ვიყოთ. და პრობლემები ან არასწორ მხარეებთან არასწორ შეთანხმებებში ან მათ დაუცველობაში უნდა ვეძებოთ პირველ რიგში.

ხვალ რომ ამ სამსახურში, ამ პოზიციაზე, ამ როლში აღარ იყოთ, რის დატოვებას მოინდომებდით თქვენი შემდგომისთვის, რა შედეგებისთვის გენდომებოდათ რომ მიღწეული გქონდეთ, რა პრობლემებს ისურვებდით რომ მოგვარებული დაგეტოვებინათ, რა შთაბეჭდილებები და განწყობა გინდათ რომ თქვენი მმართველობით თქვენს დატოვებულ გუნდზე ჰქონდეთ სხვებს და ა.შ. ამ კითხვის დასმა საკუთარი თავისთვის რაღაცებს აუცილებლად შეგვაცვლევინებს, რაღაცას უფრო მეტს ან ჭკვიანურად გაგვაკეთებინებს უფრო მეტად, ვიდრე ერთ ჩვეულებრივ დღეს გავაკეთებდით.

ჩათვალეთ, რომ დღეს ეს დღეა.

მიზანი უნდა იყოს ისეთი, რომელიც გვამოტივირებს. არც დაძაბულობა, არც რეალურობა, არც სიცხადე არ არის ისე მნიშვნელოვანი მიზნისთვის, როგორც უნარი შეგვიქმნას მოტივაცია, მოგვცეს ძალა ყოველ დილას დამუხტული გამოვიდეთ სახლიდან და გაუჩერებლად დაუღალავად ვიმუშაოთ მისი მიღწევისთვის. ყველასთვის ეს მიზანი განსხვავდება მასშტაბში, ვადაში, პარამეტრებში, გემოვნებაზე და ამბიციებზეა დამოკიდებული ვის რა ამოტივირებს, მაგრამ ასეთი მიზანი ყველა ორგანიზაციას უნდა ჰქონდეს.

აი ჩვენ, მაგალითად, “სინერჯის კაპიტალის პარტნიორებს” გვაქვს მიზანი, 2030 წლისთვის ვიყოთ მილიარდიანი ფონდი, რომელიც 10 000-ზე მეტ მცირე და საშუალო ინვესტორს გააერთიანებს, რომელთაც იმ დროისთვის ინტერესი ექნებათ 200 ყველაზე დიდი კომპანიიდან 100-ში მაინც. ჩვენ გვინდა, რომ ჩვენი პრივილეგირებული აქციონერები ყოველწლიურად ინვესტიციაზე მინიმუმ 25%-ს მაინც იღებდნენ. ვიღაცისთვის ეს მიზნები შესაძლოა უტოპიურია, მაგრამ ჩვენ ისინი ძალიან გვამოტივირებს.

მიზანი კიდევ უფრო მეტად მამოტივირებელი ხდება, როდესაც მას ადეკლარირებ ღიად. საჯაროდ გაცხადებული მიზანი კიდევ უფრო ზრდის მათი მიღწევის სურვილსაც და პასუხისმგებლობასაც.

რაც უფრო მეტ პრინციპზე არსებობს შეთანხმება მენეჯმენტის გუნდის წევრებს შორის, რაც უფრო ცხადად და მკაფიოდ არის ჩამოყალიბებული ორგანიზაციაში ფასეულობების სტრუქტურა, მით უფრო ადვილია მიმდინარე ყოველდღიური გადაწყვეტილებების მიღება.

გადაწყვეტილებების მიღება ადვილია ამ დროს არა მარტო პირველი პირებისთვის, არამედ შუა რგოლშიც, და რიგით თანამშრომლებზე ბევრად მეტი გადაწყვეტილების დელეგირება შეიძლება. ორგანიზაციაც მწყობრად და შეთანხმებულად მოქმედებს და ბევრად მეტ და ურთიერთშესაბამის გადაწყვეტილებებს იღებს.

ერთადერთი, ხანდახან ძალიან ძნელია დარჩე შეთანხმებული პრინციპების ერთგული, იმდენად დიდია უკეთესი მოკლევადიანი შედეგების მოტივით მათი დარღვევის ცდუნება. მაგრამ ის ორგანიზაციები, რომლებიც ამ ცდუნებას უძლებენ, უფრო დიდხანს არსებობენ და მეტ წარმატებასაც აღწევენ საბოლოოდ.

შესაძლებლობების ზღვარზე ცხოვრება და მუშაობა ერთადერთი გზაა იმისთვის, რომ ვიცოდეთ სად გადის ის, მუდმივად ვგრძნობდეთ თამასას, რომელზე ზემოთაც იმ მომენტში ახტომა არ შეგვიძლია. სწორედ ამ ზღვრის ცოდნა გვეხმარება ნელ-ნელა ეს თამასა ზევით და ზევით ავწიოთ და უფრო მეტის და მეტის გაკეთება შევძლოთ.

შესაძლებლობების ზღვარზე ცხოვრება და მუშაობა გვეხმარება დარწმუნებულები ვიყოთ იმაში, რომ რაც შეგვეძლო ყველაფერი გავაკეთეთ ცხოვრებაში. ეს კი ალბათ ძალიან აადვილებს სიბერეს.