წარმატებული ტოპ-მენეჯერების ერთი დიდი განსხვავება წარუმატებლებისაგან იმაშია, რომ ისინი სწრაფად გრძნობენ რას შეუძლია მათ წარმატება მოუტანოს, მერე ჩაავლებენ ამ თემას ხელს და მანამ არ მოეშვებიან სანამ ბოლომდე არ მიიყვანენ. და თუ თქვენი პირველი პირი ასეთი ვერ არის და ის ყოველთვის იგვიანებს საჭირო გადაწყვეტილებების მიღებას, სავარაუდოდ დიდი წარმატებების იმედი არ უნდა გქონდეთ. თუმცა, ბუნებრივია, რაღაც გამოსავალი აქაც არსებობს:

თუ დირექტორატი არა სათათბირო, არამედ გადაწყვეტილების მიმღები ორგანო გახდება. თუ ის სტრუქტურულად უფრო მაღლა დადგება ვიდრე გენერალური დირექტორი, რაც იმას ნიშნავს, რომ მის მიერ მიღებული გადაწყვეტილებების შესრულება მთავარი აღმასრულებელი პირისათვის სავალდებული იქნება. და თუ შესაბამისად მიღებულ გადაწყვეტილბებზე პასუხისმგებლობასაც ყველა დირექტორი გაინაწილებს და არა მხოლოდ პირველი პირი, ამას შეუძლია ზედმეტად ფრთხილი და არარისკიანი გენერალური დირექტორის ფაქტორი ოდნავ გაანეიტრალოს.

დირექტორატის ასეთი როლი სასარგებლო შეიძლება იყოს ასევე, როდესაც პირველი პირი ზედმეტად რისკიანია, ყველა გადაწყვეტილებებს ძალიან სწრაფად იღებს და ზედმეტ კონსულტაციებსაც ერიდება. ასეთ დროს ქმედითი დირექტორატი პირიქით ანელებს პროცესს მაგრამ დაშვებული შეცდომების რაოდენობასაც ამცირებს და მიღებული გადაწყვეტილებების აღსრულების ხარისხსაც მნიშვნელოვნად ზრდის.

გუნდური მართვის ასეთი მოდელი ბევრი მიზეზით არის კარგი ორგანიზაციებისათვის, ის მართვას ბევრად უფრო რაციონალურს, თანმიმდევრულს და გონივრულს ხდის. თუმცა ჩვენთან დირექტორატს ასეთი როლით ძალიან ცოტა ორგანიზაცია იყენებს.