ისეთ ბანკებს, რომელთაც სოფლის მეურნეობის დაკრედიტების მეტ-ნაკლები გამოცდილება გააჩნიათ, სერიოზულად შეუძლიათ განვითარდნენ ამ მიმართულებით, თუკი დაახლოებით ასეთ სქემას დაამუშავებენ:• შეარჩევენ კონკრეტულ რეგიონს, სადაც რძის წარმოება გამართლებულია ბუნებრივი პირობებიდან გამომდინარე, ან ისტორიულად დიდი გამოცდილება არსებობს ამისი; (მაგალითად სამეგრელოს ნაწილი კოლხეთის დაბლობზე ან მთიანი რეგიონები);
• მოიძიებენ კარგი ხარისხის, საქართველოში აპრობირებულ მერძეულ საქონელს;
• აღნიშნულ საქონელს განვადებით გადასცემენ ადგილობრივ გლეხებს;
• უზრუნველყოფენ რეგიონს კომპეტენტური კონსულტანტი ვეტ-ექიმებით და ზოოტექნიკოსებით (ამ საკითხში შეიძლება სოფლის მეურნეობის სამინისტრო ან დონორი ორგანიზაციებიც ჩართონ);
• იმუშავებენ სადაზღვევო კომპანიებთან საქონლის ძირითად რისკებზე დაზღვევაზე;
• შეთანხმდებიან რძის პროდუქტების მწარმოებელ კომპანიებთან, რომლებიც უზრუნველყოფენ რეგიონში რძის შემგროვებელი პუნქტების გახსნას და გლეხებისგან რძის უპრობლემოდ ჩაბარებას;
• დანერგავენ იმავე რეგიონში საქონლის საკვების (სიმინდი, იონჯა, სხვა მწვანე ბალახი) მწარმოებლების დაკრედიტების სქემას;

თუ გავითვალისწინებთ, რომ ასეთი ტიპის საქონლის ფასი 5 000 ლარამდეა, 5 000 სულზე გათვლილი პროექტის განხორციელებით ბანკი შეძლებს დაახლოებით 25 მილიონიანი საკრედიტო პორტფელის შექმნას, ხოლო თუ ამას დავამატებთ რძის შეგროვებისა და საკვების წარმოების ბიზნესის დაკრედიტებას, დაბანდება კიდევ დაახლოებით 5 მილიონით გაიზრდება.

ასეთი ტიპის მოდელი ბანკს შეუძლია დანერგოს სოფლის მეურნეობის სხვა ნებისმიერ სფეროშიც (მეცხოველეობის სხვა დარგები, მეთევზეობა, მებოსტნეობა და ა.შ) და სერიოზულ წარმატებებს მიაღწიოს ზოგადად ამ დარგში.