თითქმის ყველა ორგანიზაციაში არიან ისინი, ვინც ნებისმიერი სტრუქტურის პირობებში ახერხებენ საკუთარი შესაძლებლობების მაქსიმუმი გააკეთონ ორგანიზაციისთვის. ასეთები, როგორც წესი  მაქსიმუმ 5-10%-ია.

ასევე ყველგან არიან ისეთები, ვისთვისაც სტრუქტურას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს. ისინი ნებისმიერი დავალების შესრულებას ზუსტად იმ დონეზე ახერხებენ, საყვედური რომ არ მიიღონ და მითუმეტეს სამსახური არ დაკარგონ. ასეთები თანამშრომლების 15-20%-ია, როგორც წესი.

ყველა დანარჩენს, ანუ დაახლოებით, თანამშრომლების 70-80%-ს სჭირდება ზუსტად იცოდეს, რას ითხოვს მისგან მენეჯმენტი, რა ამოცანას უსახავენ და რა შედეგების მიღების შემთხვევაში შეფასდება მათი მუშაობა დადებითად. რაზე ეკისრებათ პასუხისმგებლობა კონკრეტულად და რა უფლებამოსილებები ენიჭებათ მათი როლის ხარისხიანი შესრულებისთვის.

რამდენადაც ზედმეტად არ უნდა ეჩვენებოდეს მენეჯმენტს სტრუქტურის ფორმირებაზე და დეტალიზაციაზე დახარჯული დრო, თანამშრომლების მინიმუმ ამ 70-80%–ის შრომის ნაყოფიერების გასაზრდელად ალბათ უღირს, რამდენიმე წელიწადში ერთხელ, დეტალური ანალიზი გააკეთოს, რამდენად ცხადი და პრიორიტეტების შესაბამისია სტრუქტურა, რამდენად იყენებს ის მათ უნარებს და შესაძლებლობებს ორგანიზაციის საკეთილდღეოდ.